W ostatnich dniach wiele się wydarzyło w obszarze, który można nazwać ogólnie – środowisko Polskiego Związku Jeździeckiego. Najpierw, w dniu zebrania zarządu PZJ, które miało miejsce 15 stycznia w Poznaniu, rezygnację z funkcji członka zarządu złożyła Patrycja Kaczorowska. Dzień po tym zebraniu podobną decyzję podjął Dominik Nowacki. Na szczęście pozostał 3-osobowy zarząd, a więc możliwość jego funkcjonowania nie została sparaliżowana.

Do PZJ (drogą elektroniczną) wpłynęło ponad 50 głosów za tym, aby zwołać (kolejny) zjazd nadzwyczajny celem odwołania obecnych władz, czyli nie tylko członków częściowo nowego zarządu, ale także komisji rewizyjnej. Zarząd ustalił więc datę tego zjazdu na 8 kwietnia. Dlaczego tak późno? O tym za chwilę.

Zarząd na wspomnianym zebraniu w Poznaniu, jeszcze w 4-osobowym składzie, podjął decyzję o unieważnieniu konkursów na sekretarza generalnego oraz szefa wyszkolenia. Do tego też jeszcze wrócę.

No i wreszcie (także 15 stycznia) na stronie internetowej PZJ pojawiło się pismo z ministerstwa sportu informujące o decyzji uchylającej pewną uchwałę zarządu PZJ. I na tym przypadku chciałbym się teraz skoncentrować.

W ostatnim moim tekście stwierdziłem, że że zarząd nie miał prawa zakwestionować ważności podpisów delegatów rezerwowych. Chodzi o podpisy pod wnioskiem o zwołanie nadzwyczajnego zjazdu PZJ w celu odwołania obecnych władz.

Na stronie internetowej PZJ 3 stycznia ukazał się „List do delegatów PZJ”. Mowa w nim o wniosku o zwołanie nadzwyczajnego zjazdu delegatów mającego na celu odwołanie zarządu i komisji rewizyjnej związku i wybór nowych władz Związku podpisanym przez 37 osób, a złożonym 18 grudnia 2024.

Obecny zarząd zakwestionował ważność tego wniosku, argumentując to tym, że wśród tych, których podpisy pod nim widnieją, jest czterech delegatów rezerwowych. Jeśli ich podpisy odjąć, to „ważnych” – zdaniem zarządu – podpisów zostaje 33. O jeden za mało, aby uznać ów wniosek za skuteczny.

Do sejmu 24 października (ubiegłego już roku) trafił obywatelski projekt zmian w ustawie  o ochronie zwierząt. Jest to druk nr 700, jakby ktoś chciał się zapoznać z całym dokumentem. Niedawno wybrany na prezesa PZJ Tomasz Siergiej zwrócił mi uwagę na jeden zapis, który może mieć poważne konsekwencje dla jeździectwa, gdyby został uchwalony.  Z tego co wiem, świeżo wybrany rzecznik dyscyplinarny PZJ, Piotr Rachwał, już wyraził na piśmie opinię w tej kwestii.

Przeczytałem list otwarty napisany przez Jana Sołtysiaka, a opublikowany na łamach „Świata Koni”, a następnie odpowiedź Kai Koczurowskiej-Wawrzkiewicz zamieszczoną tamże. I jestem skonfundowany. Dlaczego?

Na ostatnich igrzyskach olimpijskich w Paryżu najwartościowszy wynik w konkurencjach jeździeckich z polskich reprezentantów uzyskała Sandra Sysojeva na klaczy Maxima Bella. Jedynie ona zakwalifikowała się do finału indywidualnego.

Wyniki ostatniego startu tej pary, na CDI5 w Salzburgu (5-8 XII), pokazują, że nie był to przypadek.

W poprzednim tekście obiecałem, że przedstawię Państwu, jak inne związki sportowe poradziły sobie z problemem skrócenia kadencji w celu ponownego dopasowania jej do 4-letniego cyklu olimpijskiego. Po kwerendzie dotyczącej 12 związków mogę zaryzykować i podzielić sposób ich działania na cztery grupy.

Na stronie internetowej PZJ wisi projekt zmian w statucie przygotowany przez komisję statutową. Do ewentualnego zatwierdzenia przez nadzwyczajny walny zjazd delegatów zwołany na 4 listopada tego roku. Dokonanie zmian w statucie to dopiero piąty punkt uchwały, na mocy której zarząd PZJ zwołuje nadzwyczajny zjazd. 

Głównym celem zjazdu są sprawy personalne – ewentualne odwołanie Marcina Kamińskiego z funkcji prezesa PZJ i ewentualny wybór nowego oraz dokonanie ewentualnych wyborów uzupełniających do zarządu, a także odwołanie rzeczniczki dyscyplinarnej oraz powołanie nowej osoby na tę funkcję.

Przeczytałem projekt zmian dwukrotnie. Najpierw ten pierwotny, bo komisja statutowa dokonała już autopoprawek, zapewne pod wpływem krytycznych uwag Sławomira Dudka, jakie zawarł na swoim blogu w tekście pt. „Od fundamentów zaczyna się stawiać każdą budowlę …” Potem ten poprawiony.

Pierwsze wrażenie jest takie, że gdyby wszystkie te zmiany zostały zaakceptowane przez delegatów, to mielibyśmy najobszerniejszy, najbardziej drobiazgowy statut ze wszystkich związków sportowych. Ale na to nie ma szans. Dlaczego?

Na stronie internetowej PZJ ukazał się jakiś czas temu protokół z zebrania zarządu z 25 września. Tym razem zebranie było prawomocne, a uchwały ważne. To na tym zebraniu czworo członków zarządu będących od jakiegoś czasu w sporze z prezesem PZJ, przeforsowało swoje postulaty, m.in. o odwołaniu Marcina Kamińskiego z funkcji dyrektora zarządzającego, czy o zwołaniu nadzwyczajnego zjazdu PZJ.

Do tego protokołu dołączony został „regulamin działania zarządu PZJ.” Należałoby dodać – zmieniony regulamin. Chodziło bowiem o to, aby – jak już pisałem wcześniej - praca (i decyzje) członków zarządu nie była uzależniona od woli prezesa w tym sensie, że jednoosobowo mógł je blokować.

Kiedy czytałem ten zmieniony regulamin uderzyło mnie, że bodajże aż pięć razy używane są słowa „sekretarz generalny”. A to, że „w posiedzeniach zarządu uczestniczy sekretarz generalny…”, a to, że może on wnosić o uzupełnienie porządku obrad (jak członkowie zarządu), a to, że „służbowo podlega prezesowi związku.” Ani razu zaś nie ma mowy o „dyrektorze zarządzającym”.

W przestrzeni publicznej pojawiło się pismo wystosowane przez prezesa PZJ Marcina Kamińskiego do delegatów na walny zjazd tejże organizacji, który to zjazd ma go odwołać z tej funkcji. Do tego pisma jest załączony Opis wydarzeń związanych z wyborem i ze zmianą członków składu reprezentacji WKKW na IO Paryż 2024.

Do tego drugiego dokumentu nie będę się odnosił, bo swoje zdanie w kwestii zmiany składu naszej ekipy WKKW na IO w Paryżu dokonanej w ostatniej chwili i w niejasnych okolicznościach już na tych łamach opublikowałem i go nie zmieniam. Nie zmieniam, mimo obszernych wyjaśnień Marcina Kamińskiego, które dużo mówią o chronologii wydarzeń, ale nie mówią nic o intencjach działania zarówno Marcina Kamińskiego, jak i byłego już trenera kadry WKKW, Andreasa Dibowskiego, a moim zdaniem tu jest pies pogrzebany.

Prezes się broni przed aktem odwołania go z tej funkcji – jego prawo. W jednym punkcie robi to jednak w sposób nieudolny. O co chodzi?